معرفت

توپ من در پای شیرین کودکان افتاده است
کار من سالیست، بد بر جاهلان افتاده است

تاجری با ظن آدم‌ها شناسی برده ساخت
چاه یوسف، پیش چندی ابلهان افتاده است

ادعا دارد که من را می‌شناسد ای حمیم؟
کار من بینی؟ به خود بیگانگان افتاده است

قدر گوهرهای باارزش نمی‌دانست کور
ساز من در گوش سنگین یا کران افتاده است

آن پری رویانِ خوش منظر پریشان‌اند، چون
آینه‌ها دست فاحش منظران افتاده است

فاتحان در مال روزی طالبم بودند، لیک
حال وضعم بین، به بازی با زنان افتاده است

دیده دنیا را چه باکی از مغیلان یا که مار
موجِ دریا زیر ما دریادلان افتاده است

مهدی فصیحی رامندی

از خاک ما

مرغِ آوا خوان بجوید لاله‌ها از خاک ما
گشت لیلی، ردِّ مجنون را چرا از خاک ما؟

زندگی کردم چنین خاموش و ساکن، لیک دوست
باد سازد گرد و طوفان‌ها به پا از خاک ما

گرچه من هرگز شرابی را ننوشیدم، ولی
مست گردد شیخ و غافل هر کجا از خاک ما

گر غریبان عیب جویند از تواضع‌های من
خرد گردد کوه، چون آید صبا از خاک ما

گرچه در دنیا برایم هیچ گنجی هم نبود
لیک جوید گنج‌یابی گنج‌ها از خاک ما

گرچه خاکی محضِ بر سر ریختن در کار نیست
خاک‌ها بر سر بریزد یار ما از خاک ما

نفس را خاموش کردن هست دائم کار من
مردمان جویند خامُش نار را از خاک ما

تنگ روزی گر مرا از کار خوش محروم کرد
رب بسازد محضِ مسکینان بنا از خاک ما

گر برایم باغ و بستانی در این عالم نبود
لیک روید لاله‌ها در باغ‌ها از خاک ما

مهدی فصیحی رامندی

دیبایِ پیری

زمانی هم جوان بودم که یوسف رخ نشانم داد
اگر آمد ولی دیبایِ پیری بر سرم بُگشاد

حمیمم، عیب خاموشی مزن بر سروِ رعنایم
بیابی هم سکوتی هم سکونی در خراب آباد

به یک آزار و شُک ساکت شوی، بیرون روی از جمع
مداوم در همین حالم که این عالم گره نگشاد

در این گلشن که هر گل را هزاران بلبلی باشد
تو تنهاییِ خود را با صبا خوان تا شوی دلشاد

مهدی فصیحی رامندی