از گروهِ فاتحان در حرص، بیرونیم ما
در فضای عشق، مغبون مثل مجنونیم ما
خضر ما وقتی که ما را در سرا بیمار دید
حکم جایز بر حرامش خواند، ممنونیم ما
خارِ تنهایی به خالق می‌کند نزدیک‌تر
((هر که می گرداند از ما روی، ممنونیم ما))
در زمانه‌ای که کلا، عشقِ مردم شد هوس
در وفاداری به لیلی مثل مجنونیم ما
سعی بیهوده برای آرزوها تا به کی؟
سکه را هر دم رها کردیم قارونیم ما
ما نه تنها بر گرفتاریِ خود غم‌ها خوریم
بارِ مردم را ببین بر دوش گردونیم ما
مهدی فصیحی رامندی
مغبون: فریب خورده
رسان آهوی وحشی را، همان تیزیِ آتش را
تنفس‌های مرگم را، کنم تا رام سرکش را
چِشَم سرخیِ لب‌هایش، کِشم خط‌های لبخندش
برم ابروی رامش را، ببوسم رویِ جانش را
سپیدی‌های دندانش، سیاهی‌های امواجش
زنخدان‌های رسوایش، کشد هر رویِ دلکش را
اگر خواهی مرا یکتا، اگر خواهی مرا سالک
بده معصومِ سرکش را، که آتش کرده آتش را
فراقش عشق را زاید، وصالش عشق را کاهد
((که آب زندگی هم می‌کند خاموش آتش را))
مهدی فصیحی رامندی
((روشنگر وجود به راه اوفتادن است
در جویبار، سبزیِ آب، از ستادن است))
تقلید و پیروی نَبَرد راه، شیخ را
این کار را که حرفه‌یِ میمون گشادن است
زاهد، رو هندُوانه‌یِ خود را بیاب که
کارت همی نمک به نمک‌ها نهادن است
شاعر تو شعرِ خویش به هر کس نخوان و بس
لب بر مُسِن، شکر به دو دریا نهادن است
خواهانِ دَهر نیز از این رو نشد سعید
تقلیدِ بوسعید، به مجهول ماندن است
مهدی فصیحی رامندی
☆☆☆🌹🍂🌺🌲🌺🍂🌹☆☆☆
نکته: شعر فوق ارتباطی به مسئله مرجع تقلید و مراجعه به علماء ندارد.
