نسیم مهر

بالِ شب‌پرهای عاشق با وصالی پاک سوخت
بال و جان قربان آن روحی که چون بی‌باک سوخت

درد شیدا، صبر والا، عقل دانا لازم است
با شرابی بهر تسکین صدر هر ادراک سوخت

عشق خالص آدمی را از بدی‌ها پاک کرد
شعله درافتاد و گویی زور هر خاشاک سوخت

گه نمی‌دانی چه گویی، بغض داری در دعا
چون که با هر سوزِ عشقی، حلق در فتراک سوخت

پس درین جا سجده کن، حرفی نزن، خاموش باش
با دمی در سجده پیشانی ما در خاک سوخت

در نهان‌سازیِ شیداییِ خود عاجز شدم
((کز شرار شوخ چشمی یک جهان خاشاک سوخت))

محض درمانم طبیبم مرهمی در نسخه کاشت
کز گرانیش، امیدم؛ دانه‌ام در خاک سوخت

مهدی فصیحی رامندی

چند بیت

بی‌خرد را مثل دانشمندها دیدن خطاست
کوه را هم‌سنگ مشتی سنگ‌پا گفتن خطاست

تکیه بر انسان جاهل، اتکا بر آتش است
گوش بر اندرز پیری بی‌خرد دادن خطاست

ربِّ انسان از چه موزون است با آسودگی؟
نفس خود را ربِ خود، در دین حق خواندن خطاست

رختِ دین را تام و کامل تن کند هر دین‌شناس
جمله یعنی دست‌چین در باغِ دین کردن خطاست

ارزیابی‌های مردم با خدا یکسان نبود
با ترازوهای ناقص داوری کردن خطاست

جز خدا از دل کسی آگاه و صاحب نقش نیست
جای رب خود را نشاندن، آبرو بردن خطاست

پیشوا با اختیارش بندگی‌ها می‌کند
امر جبری را گران دیدن، جزا دادن خطاست

چون که خود را شیعه‌ای از پیشوا دانی، بدان
آدمی معصوم را از خود جدا دیدن خطاست

از تو گیرد امتحانی را که هر معصوم داد
خویش را آسوده از هر ابتلا دیدن خطاست

پیشوا را شاخصت کن تا شبیه او شوی
اصل دین این است، عاصی آخرت رفتن خطاست

صبح و شب با یاد مهدی (عج) جان سپر کن، ای حمیم
صبح رستاخیز تنها محکمه رفتن خطاست

مهدی فصیحی رامندی

بار مردم

از گروهِ فاتحان در حرص، بیرونیم ما
در فضای عشق، مغبون مثل مجنونیم ما

خضر ما وقتی که ما را در سرا بیمار دید
حکم جایز بر حرامش خواند، ممنونیم ما

خارِ تنهایی به خالق می‌کند نزدیک‌تر
((هر که می گرداند از ما روی، ممنونیم ما))

در زمانه‌ای که کلا، عشقِ مردم شد هوس
در وفاداری به لیلی مثل مجنونیم ما

سعی بیهوده برای آرزوها تا به کی؟
سکه را هر دم رها کردیم قارونیم ما

ما نه تنها بر گرفتاریِ خود غم‌ها خوریم
بارِ مردم را ببین بر دوش گردونیم ما

مهدی فصیحی رامندی

مغبون: فریب خورده

جان پناه

ترک کردم مردمان را جان پناهی شد مرا
قلب خود را باز کردم خوابگاهی شد مرا

ای امان این مردمان بر خلوتم هم می‌روند
چاه یوسف، از خطر آرامگاهی شد مرا

قلبِ رب را محضِ رب با نامِ رب هی کوفتند
از جماعت سوی خمدان قبله‌گاهی شد مرا

گفت رومی: ((هر کسی از ظنِ خود شد یار من))
توبه از ناکرده‌ها، یا رب پناهی شد مرا

سر به تاوان می‌دهم افکارِ نادان را چرا؟
هر مکانی، هر زمانی توبه‌گاهی شد مرا

من چرا تاوانِ شهوت‌های دختر را دهم؟
از زلیخا سوی زندان شاهراهی شد مرا

آدمی نادان مرا ارزان به یک بازار بُرد
هر توکل بر خدایم تکیه‌گاهی شد مرا

باز حیرانم چه کس این بیت‌ها را باز گفت
ای حمیمم بین که هر مصرع کلاهی شد مرا

مهدی فصیحی رامندی

زخم پنهان

ای خدا جانم، رسان دیدار آن خوش‌نام را
او که با خود می‌برد زخمی و هر گمنام را

((زخم پنهانی اگر بیرون دهد خوناب‌ها))
می‌برد از چشمِ خواب آلودگان آرام را

انجمن بر من رسد، بد زخم‌هایی می‌زند
ظاهرا از خون من سر می‌کشد هر جام را

بینِ مردم هیچ شخصی قصد درمانم نداشت
هر کسی منفور داند خلقِ سرخ اندام را

انجمن وقتی‌که زخمی در تنت بیند، مدام
با جراحت‌ها منقش می‌کند اندام را

از گروهی بر گروهی رفت آن جانباز ما
حال باید طی کند جانبازتر ایام را

انجمن از زخم وارد کرده دوری می‌کند
روی مقتولی، فراری داد خون‌آشام را

این جماعت زد، تو هم (عنصر) جراحت‌ها بزن
خون سرخم می‌کند گلگون نما اندام را

مهدی فصیحی رامندی