از خاک ما

مرغِ آوا خوان بجوید لاله‌ها از خاک ما
گشت لیلی، ردِّ مجنون را چرا از خاک ما؟

زندگی کردم چنین خاموش و ساکن، لیک دوست
باد سازد گرد و طوفان‌ها به پا از خاک ما

گرچه من هرگز شرابی را ننوشیدم، ولی
مست گردد شیخ و غافل هر کجا از خاک ما

گر غریبان عیب جویند از تواضع‌های من
خرد گردد کوه، چون آید صبا از خاک ما

گرچه در دنیا برایم هیچ گنجی هم نبود
لیک جوید گنج‌یابی گنج‌ها از خاک ما

گرچه خاکی محضِ بر سر ریختن در کار نیست
خاک‌ها بر سر بریزد یار ما از خاک ما

نفس را خاموش کردن هست دائم کار من
مردمان جویند خامُش نار را از خاک ما

تنگ روزی گر مرا از کار خوش محروم کرد
رب بسازد محضِ مسکینان بنا از خاک ما

گر برایم باغ و بستانی در این عالم نبود
لیک روید لاله‌ها در باغ‌ها از خاک ما

مهدی فصیحی رامندی

هجران

مرا به مسجد و میخانه هیچ راهی نیست
که این رها شده را هیچ جان پناهی نیست

تو شاهدم دلِ خون در بغل اگر داری
ولی گنه به دلت، قدرِ برگِ کاهی نیست

رواست گر تو گلی خوش شمیم را چینی
در این سرای دنی، باغبان و شاهی نیست

چه خوش گرفت علف، گردِ لاله‌ی تنها
که روی زرد فریب است و عشق خواهی نیست

چگونه راه بَرم این صبای ساکن را
که گفت سویِ خراباتِ دوست راهی نیست

مهدی فصیحی رامندی

نمک بر هندوانه پاشیدن

((روشنگر وجود به راه اوفتادن است
در جویبار، سبزیِ آب، از ستادن است))

تقلید و پیروی نَبَرد راه، شیخ را
این کار را که حرفه‌یِ میمون گشادن است

زاهد، رو هندُوانه‌یِ خود را بیاب که
کارت همی نمک به نمک‌ها نهادن است

شاعر تو شعرِ خویش به هر کس نخوان و بس
لب بر مُسِن، شکر به دو دریا نهادن است

خواهانِ دَهر نیز از این رو نشد سعید
تقلیدِ بوسعید، به مجهول ماندن است

مهدی فصیحی رامندی

☆☆☆🌹🍂🌺🌲🌺🍂🌹☆☆☆
نکته: شعر فوق ارتباطی به مسئله مرجع تقلید و مراجعه به علماء ندارد.